Trochę poezji od frustrata

Jeden z fajniejszych wierszy o ojcostwie w starym stylu.

Theodore Roethke

"Walc mojego taty"

Jednym twoim zawianym chuchnięciem
Dzieciak w moim wieku mógł spić się,
Ale lgnąłem do ciebie zawzięcie,
Jakby w tańcu szło o śmierć i życie.

Nasz wariacko rozbrykany walczyk
Strącał w kuchni garnki, trząsł fajansem;
W twarzy matki gniew o lepsze walczył
Z pełnym politowania dystansem.

W twojej pięści (na kostkach szeroki
Ślad otarcia skóry ledwie zasechł)
Znikł mój przegub; gdy myliłeś kroki,
W ucho drapał mnie klamrą twój pasek.

Twardą, czarną od ziemi dłonią
Wybijałeś takt, klepiąc mnie w ciemię,
Aż walc wreszcie do łóżka mnie powiódł,
Wtulonego przez koszulę w ciebie.

 ***
Przetłumaczył najprawdopodobniej Barańczak.

Dziś byśmy chętnie powiedzieli, że bohater owego wiersza to klasyczny anty-tatuś, jednak jest tutaj trudna do zdefiniowania, jednak bardzo szczera, czułość. No, działa na mnie.